Navarrete

De martyres
Ir a la navegación Ir a la búsqueda

Alfonso Navarrete y 204 compañeros. Causas de beatificación de mártires de Japón.

Información super dubio editada en 1866.

JAPONEN.(SIS) Beatificationis seu Declarationis Martyrii Ven. Servorum Dei Alphonsi Navarrete Ordinis Minor S. Francisci, Petri de Zúñiga Ordinis Eremit. S. Augustini, Caroli Spinulae Societatis Jesu, Joachimi Firayama seu Díaz, Luciae Fleites et sociorum tam eorumdem ordinum quam etiam saecularium.

Informatio

Super dubio

An, stante approbatione Martyrii ex parte tyranni, ita constet de Martyrio ex parte passorum confirmato pluribus Signis seu Miraculis, ut procedi possit ad ulteriora?

Emme et Rmme Domine

1 Ya se hizo la canonización de los 26, qué pasa con el resto. (p. 2) hay actas de ellos en la congr. de ritos, por lo que licet introducir esta causa "celeberrima a Benedicto XIV. nuncupatur, aim prope ad exitum perducta fuerit".

2 Si los santos son ejemplo de Dios, tanto más en esta época con tantos enemigos, que no solo combaten a la Iglesia, sino que querrían extirpar la religión y la mera honradez. Cita SJ Crisóstomo:

Nemo est enim qui nesciat, Martyrum glorias ad hoc divino consilio a Dei populir fequentari, ut et illis degbitus honor dicetur, et nobis virtutis exempla, favente Christo, monstrentur: ut dum haec ita celebrari perspiciumus, cognocamus quanta eos gloria maneat in caelis, quorum natalitia taliter celebrantur in terris: quo possimus etiam ipsi talibus provocari exemplis, virtute pari, devotione consimili ac fide; ut parta victoria, cum iisdem Sanctis in regnis caelestibus triumphemus (Sermo I de Mart.).

3. Parece llegado el tiempo de enviar de nuevo evangelizadores: Vi enim crudelissimae et ante hoc tempus inauditae persecutionis extincta omnino fuit in Japonia christiana religio: sed si san-(p. 3) guis Martyrum semn debet esse christianorum, magna nobis spes affulget fore ut Deus, tandem misericordia motus, oculos suae benignitatis convertat in illam regionem, efficiatque ut iterum evangelico lumine collustrata uberiores edat fructus germanae pietatis. Reposita est haec spes nostra in sinu nostro, fulciturque precibus et intercessione fortissimorum Martyrum, quorum cultum pro virili parte properamus.

PARS I

Art. I

De Statu Causae eiusque reassumptione

4. Se discutió el proceso informativo a petición del Rey Católico (Regis Catholici), familia Spinola y órdenes; Urbano VIII firmó la comisión de esta causa y el 20 de noviembre de 1627 se expidieron las cartas dimisorias y compulsorias a Filipinas y Macao: con la información de vuelta se reunió en 1675 la Congregación Antepreparatoria y en 1677 la Preparatoria; lo más difícil fue probar probar por parte del tirano "intentione inferendi mortem in odium fidei".

5. Luego había que resolver la parte pasiva. El Papa quería que fuera probada individualmente; se estudiaron 4 casos y no hubo unanimidad; se acordó estudiar para el caso de poder beatificar con y sin milagros. Pero no sirvió de nada, ya que Inocencio XII (1691-1700) no era partidario de nuevas beatificaciones: alienus esset a novis beatificationibus et canonizationibus faciendis, post peractam paucis ante annis solemnem canonizationem a Clemente X (1670-76). Quare siluit omnino Causa, nec ulterius progressa est.

6. Pío IX reasumió la causa y nos lanzamos a proponer todos los martirios juntos.

7. Así que decimos que consta: Pauca tamen et per summa capita dicemus: quia iam S. Congregationis Decreto sancitum est, constare de Martyrio ex parte tyranni.

art. 2. De Persecutione

8. Taicosama Japoniae imperante, atrox est in christianos persecutio, quae per quadraginta et amplius annos vehementior in dies et acerbior evasit. Vigintisex partim ex Europa advectos, partim populares suos anno 1597, (p. 5) crucis affigendos, caeteros vero evangelii praecones ab imperii finibus exterminandos, et christianos omnes, poena capitis proposita, iterum ad idolorum cultum adigendos mandaverat: sed ubi eius impotens ira aliquantum deferbuit, qui supererant operarii, communibus vestibus induti, clam et sine strepitu civitates et oppida lustrantes, evangelica ministeria non sine ingenti fructu circumferre perrexerunt.

9. Mortuo paullo post Naicosama [sic], et per vim sublato Findeioro, unico eius filio, imperium sibi usurpavit Daifusama, vir callidus et omnis humanitatis expers. Leges in christianos a praedecessore latas neque abrogavit, neque statim ursit. Dissimulandum statuit, donec, superatis aemulis, potentiuam suam confirmaret. Explorabat interim procerum ac regulorum voluntates, et per eos clam saeviebat. Ut autem firmam sibi et pacatam possessionem regni asseruit, nullum praetera locum dissimulationi et clementiae relictum esse indicavit, et sua natura, et Batavorum Haereticorum cohortationibus excitatus, ad extirpandum in Japonia christianum nomen totus incubuit. Ac primo quidem quatuordecim nobiles viros, quorum auctoritate et potentia religio maxime stabat, turpissimo et acerbissimo damnavit exilio; matrnas christianas eiecit aula, et in desertas insulas amandavit; ade extremum praeconis voce templa omnia funditus everti; sanctorum imagines, cruces, rosaria, et alia religionis monumenta deleri; Christi ministros et cultores ferro et igni exterminari iussit.

10. Adhuc vivens imperium eum potestate tradidit Xonguno filio, qui, cum deliberatum haberet christianos ferro et igni persequi, donce emnem Christi cultum ex imperii sui finibus sustulisset, paternam crudelitatem non modo aequavit, sed quam longe superavit. Capitali sententia reos edixit christianos omnes, maxime Sacerdotes et Religiosos. Reguli et Praetores civitatum severissime inquirant, captosque ignominia, carcere, gladio, lento igne, aliisque suppliciis perdant, nulla habita sexus, aetatis, et ordinis discretione. Eamdem capitis poenam, adiuncta bonorum proscriptione, incurrant non solum Sacerdotum quicumque receptores, sed et vicini omnes, ni prodant, cum suis uxoribus act liberis.

11 Promulgata hac iniquissima lege, Japonia universa christianorum sanguine redundavit. Horret ac refugit animus, commemorare inauditae crudelitatis supplicia, quibus in innocentes Christi victimas saevitum est. Alii enim in crucem acti et lanceis sunt transverberati; alii (p. 6) foede laniati et membratim caesi: satis multi palo alligati et per plures horas lento igne vivi cremati; non pauci in foveam depressi, aut sulphureis et ebullientibus, vel gelidis et glacie concretis aquis demersi mortem obierunt prolixitate acerbissimam. Quis vero ineat illorum summam, qui probrosa stigmata, qui contumelias omnis generis, qui vincula, et verbera pertulerunt?...

12 Jam vero supra mille numerantur, qui maluerunt fortunarum, liberorum et vitae ipsius iacturam facere, quam obligatam Christo fidem deserere: más de mil mártires de toda clase, condición, edad, incluso de tres y cuatro años: ut omnino appareat, non sine peculiari gratiae caelestis ope tam aequalem in tam diverso statu virtutem ac fortitudinem extitisse... fueron al suplicio "non modo imperterriti, sed laeti, alacres, exporrecti, riserunt crudelitatis conatus ultimos, vitam et quae hominibus cariora esse solent, cum quodam quasi fastu prodegerunt; prorsus se et conditionem naturae suae superarunt.

13