Diferencia entre revisiones de «Navarrete»

De martyres
Ir a la navegación Ir a la búsqueda
Sin resumen de edición
Sin resumen de edición
Línea 72: Línea 72:
23 Tras estas pruebas genéricas vayamos a las personales.
23 Tras estas pruebas genéricas vayamos a las personales.


Art. 4 El primer martirio
Art. 4 El '''primer martirio'''


24 El 22 de mayo de 1617 mataron a Fr. Petrus ab Assumptione, orden menor s. Francisco "hombre apostólico, de virtudes eximias, obras de penitencia y sumamente adicto a la oración, que se dedicó durante muchos años a la predicación evangélica en Japón con ingente fruto en las almas.
24 El 22 de mayo de 1617 mataron a Fr. Petrus ab Assumptione, orden menor s. Francisco "hombre apostólico, de virtudes eximias, obras de penitencia y sumamente adicto a la oración, que se dedicó durante muchos años a la predicación evangélica en Japón con ingente fruto en las almas.
Línea 90: Línea 90:
31 Dos relaciones escritas en Japón. Una del futuro mártir Fr. Alfonso de Mena, otra de Camillo Constanzo, esta la leyó Leone Tanaca, compañero de los mártires y presente en el martirio.
31 Dos relaciones escritas en Japón. Una del futuro mártir Fr. Alfonso de Mena, otra de Camillo Constanzo, esta la leyó Leone Tanaca, compañero de los mártires y presente en el martirio.


Art. 5: El segundo martirio
Art. 5: El '''segundo martirio'''


32 1 de junio de 1617, otros tres decapitados en Omura: Alfonso Navarrete, vicario dominico y noble vallisoletano, que por celo de las almas llegó a Japón en 1611, donde fundó la Confraternidad de la Caridad para niños abandonados junto con el franciscano Apollinare Franco y el agustino Ferdinando de S. José. Sabedor del martirio de los 2 anteriores, consultó con otros religiosos et caelesti revelatione confortatus fue con Ferdinando de S. José a Omura para confirmar en la fe a los cristianos cuyo ánimo había decaído por miedo a la persecución.
32 1 de junio de 1617, otros tres decapitados en Omura: Alfonso Navarrete, vicario dominico y noble vallisoletano, que por celo de las almas llegó a Japón en 1611, donde fundó la Confraternidad de la Caridad para niños abandonados junto con el franciscano Apollinare Franco y el agustino Ferdinando de S. José. Sabedor del martirio de los 2 anteriores, consultó con otros religiosos et caelesti revelatione confortatus fue con Ferdinando de S. José a Omura para confirmar en la fe a los cristianos cuyo ánimo había decaído por miedo a la persecución.
Línea 100: Línea 100:
35 Cuatro testigos de visu, 14 de auditu, 20 de publica voce et fama. Navarrete escribió carta antes, hay relaciones de Alfonso de Mena y Francisco Morales, Camillo Constanzo y Fr. Didaco de Collado.
35 Cuatro testigos de visu, 14 de auditu, 20 de publica voce et fama. Navarrete escribió carta antes, hay relaciones de Alfonso de Mena y Francisco Morales, Camillo Constanzo y Fr. Didaco de Collado.


Art. 6: Tercer martirio
Art. 6: '''Tercer martirio'''


36 Ejecutaban también a familiares y hospedadores. 1 octubre 1617 decapitados en Nagasaki los japoneses cristianos y hospedadores de frailes "ambo spectatae virtutes" Gaspar Ficoyoro (hospedó a Navarrete y era de la cofradía del Rosario) y Andrés Foxida (este seminarista de jesuitas, hospedó a Ferdinando).
36 Ejecutaban también a familiares y hospedadores. 1 octubre 1617 decapitados en Nagasaki los japoneses cristianos y hospedadores de frailes "ambo spectatae virtutes" Gaspar Ficoyoro (hospedó a Navarrete y era de la cofradía del Rosario) y Andrés Foxida (este seminarista de jesuitas, hospedó a Ferdinando).


37 Cuatro testigos de visu, uno de certa scientia y dos de publica voce, hay relato de Alfonso de Mena.
37 Cuatro testigos de visu, uno de certa scientia y dos de publica voce, hay relato de Alfonso de Mena.
Art. 7: '''Cuarto martirio'''
38 Fray Juan (p. 14) de [https://sites.google.com/site/provinciafranciscanamichoacan/santo-franciscano-del-dia/26deagostobeatojuandesantamarta Santa Marta], español y comisario franciscano en Japón. 16 agosto 1618 in Urbe Meacensi (Kyoto)

Revisión del 18:58 16 may 2022

Alfonso Navarrete y 204 compañeros. Causas de beatificación de mártires de Japón. Bibliografía Japón.

Información super dubio editada en 1866.

JAPONEN.(SIS) Beatificationis seu Declarationis Martyrii Ven. Servorum Dei Alphonsi Navarrete Ordinis Minor S. Francisci, Petri de Zúñiga Ordinis Eremit. S. Augustini, Caroli Spinulae Societatis Jesu, Joachimi Firayama seu Díaz, Luciae Fleites et sociorum tam eorumdem ordinum quam etiam saecularium.

Informatio

Super dubio

An, stante approbatione Martyrii ex parte tyranni, ita constet de Martyrio ex parte passorum confirmato pluribus Signis seu Miraculis, ut procedi possit ad ulteriora?

Emme et Rmme Domine

1 Ya se hizo la canonización de los 26, qué pasa con el resto. (p. 2) hay actas de ellos en la congr. de ritos, por lo que licet introducir esta causa "celeberrima a Benedicto XIV. nuncupatur, aim prope ad exitum perducta fuerit".

2 Si los santos son ejemplo de Dios, tanto más en esta época con tantos enemigos, que no solo combaten a la Iglesia, sino que querrían extirpar la religión y la mera honradez. Cita SJ Crisóstomo:

Nemo est enim qui nesciat, Martyrum glorias ad hoc divino consilio a Dei populir fequentari, ut et illis degbitus honor dicetur, et nobis virtutis exempla, favente Christo, monstrentur: ut dum haec ita celebrari perspiciumus, cognocamus quanta eos gloria maneat in caelis, quorum natalitia taliter celebrantur in terris: quo possimus etiam ipsi talibus provocari exemplis, virtute pari, devotione consimili ac fide; ut parta victoria, cum iisdem Sanctis in regnis caelestibus triumphemus (Sermo I de Mart.).

3. Parece llegado el tiempo de enviar de nuevo evangelizadores: Vi enim crudelissimae et ante hoc tempus inauditae persecutionis extincta omnino fuit in Japonia christiana religio: sed si san-(p. 3) guis Martyrum semn debet esse christianorum, magna nobis spes affulget fore ut Deus, tandem misericordia motus, oculos suae benignitatis convertat in illam regionem, efficiatque ut iterum evangelico lumine collustrata uberiores edat fructus germanae pietatis. Reposita est haec spes nostra in sinu nostro, fulciturque precibus et intercessione fortissimorum Martyrum, quorum cultum pro virili parte properamus.

PARS I

Art. I

De Statu Causae eiusque reassumptione

4. Se discutió el proceso informativo a petición del Rey Católico (Regis Catholici), familia Spinola y órdenes; Urbano VIII firmó la comisión de esta causa y el 20 de noviembre de 1627 se expidieron las cartas dimisorias y compulsorias a Filipinas y Macao: con la información de vuelta se reunió en 1675 la Congregación Antepreparatoria y en 1677 la Preparatoria; lo más difícil fue probar probar por parte del tirano "intentione inferendi mortem in odium fidei".

5. Luego había que resolver la parte pasiva. El Papa quería que fuera probada individualmente; se estudiaron 4 casos y no hubo unanimidad; se acordó estudiar para el caso de poder beatificar con y sin milagros. Pero no sirvió de nada, ya que Inocencio XII (1691-1700) no era partidario de nuevas beatificaciones: alienus esset a novis beatificationibus et canonizationibus faciendis, post peractam paucis ante annis solemnem canonizationem a Clemente X (1670-76). Quare siluit omnino Causa, nec ulterius progressa est.

6. Pío IX reasumió la causa y nos lanzamos a proponer todos los martirios juntos.

7. Así que decimos que consta: Pauca tamen et per summa capita dicemus: quia iam S. Congregationis Decreto sancitum est, constare de Martyrio ex parte tyranni.

art. 2. De Persecutione

8. Taicosama Japoniae imperante, atrox est in christianos persecutio, quae per quadraginta et amplius annos vehementior in dies et acerbior evasit. Vigintisex partim ex Europa advectos, partim populares suos anno 1597, (p. 5) crucis affigendos, caeteros vero evangelii praecones ab imperii finibus exterminandos, et christianos omnes, poena capitis proposita, iterum ad idolorum cultum adigendos mandaverat: sed ubi eius impotens ira aliquantum deferbuit, qui supererant operarii, communibus vestibus induti, clam et sine strepitu civitates et oppida lustrantes, evangelica ministeria non sine ingenti fructu circumferre perrexerunt.

9. Mortuo paullo post Naicosama [sic], et per vim sublato Findeioro, unico eius filio, imperium sibi usurpavit Daifusama, vir callidus et omnis humanitatis expers. Leges in christianos a praedecessore latas neque abrogavit, neque statim ursit. Dissimulandum statuit, donec, superatis aemulis, potentiuam suam confirmaret. Explorabat interim procerum ac regulorum voluntates, et per eos clam saeviebat. Ut autem firmam sibi et pacatam possessionem regni asseruit, nullum praetera locum dissimulationi et clementiae relictum esse indicavit, et sua natura, et Batavorum Haereticorum cohortationibus excitatus, ad extirpandum in Japonia christianum nomen totus incubuit. Ac primo quidem quatuordecim nobiles viros, quorum auctoritate et potentia religio maxime stabat, turpissimo et acerbissimo damnavit exilio; matrnas christianas eiecit aula, et in desertas insulas amandavit; ade extremum praeconis voce templa omnia funditus everti; sanctorum imagines, cruces, rosaria, et alia religionis monumenta deleri; Christi ministros et cultores ferro et igni exterminari iussit.

10. Adhuc vivens imperium eum potestate tradidit Xonguno filio, qui, cum deliberatum haberet christianos ferro et igni persequi, donce emnem Christi cultum ex imperii sui finibus sustulisset, paternam crudelitatem non modo aequavit, sed quam longe superavit. Capitali sententia reos edixit christianos omnes, maxime Sacerdotes et Religiosos. Reguli et Praetores civitatum severissime inquirant, captosque ignominia, carcere, gladio, lento igne, aliisque suppliciis perdant, nulla habita sexus, aetatis, et ordinis discretione. Eamdem capitis poenam, adiuncta bonorum proscriptione, incurrant non solum Sacerdotum quicumque receptores, sed et vicini omnes, ni prodant, cum suis uxoribus act liberis.

11 Promulgata hac iniquissima lege, Japonia universa christianorum sanguine redundavit. Horret ac refugit animus, commemorare inauditae crudelitatis supplicia, quibus in innocentes Christi victimas saevitum est. Alii enim in crucem acti et lanceis sunt transverberati; alii (p. 6) foede laniati et membratim caesi: satis multi palo alligati et per plures horas lento igne vivi cremati; non pauci in foveam depressi, aut sulphureis et ebullientibus, vel gelidis et glacie concretis aquis demersi mortem obierunt prolixitate acerbissimam. Quis vero ineat illorum summam, qui probrosa stigmata, qui contumelias omnis generis, qui vincula, et verbera pertulerunt?...

12 Jam vero supra mille numerantur, qui maluerunt fortunarum, liberorum et vitae ipsius iacturam facere, quam obligatam Christo fidem deserere: más de mil mártires de toda clase, condición, edad, incluso de tres y cuatro años: ut omnino appareat, non sine peculiari gratiae caelestis ope tam aequalem in tam diverso statu virtutem ac fortitudinem extitisse... fueron al suplicio "non modo imperterriti, sed laeti, alacres, exporrecti, riserunt crudelitatis conatus ultimos, vitam et quae hominibus cariora esse solent, cum quodam quasi fastu prodegerunt; prorsus se et conditionem naturae suae superarunt.

13 Destacaron el genovés P. Carolus Spinula, el lucense Fr. Angelus Orsuccius, el napolitano P. Franciscus Martrilli, el sevillano Fr. Alphonsus Navarrete; los españoles Fr. Petrus de Zúñiga y Bartholomaeus Gutiérrez, el belga Fr. Ricchardus a S. Anna; el noble polaco P. Albertus Micinski, y de las familias "reales" de Bungo, Arima y Firando: Julianus Nacaura, Franciscus Marches, Gaspar Cotenda y Magdalena Kyota.

14 La Santa Sede no podía llevar esta investigación: ayudaron Madrid, Filipinas y Macao, con testigos comerciantes portugueses o huidos de Nagasaki.


Art. 3 Martirio pasivo

15 Inocencio XI emitió el decreto según el cual consta la intención de martirizar bajo tres diranos: Daifusama, Xonguno y Toxonguno.

16 No se pudo investigar en el propio Japón, pero se lograron 94 testigos de visu o de auditu de primera mano; caeteri vero confirmant ex notorietate, et publica voce et fama.

17 Los gobernantes dejaban presenciar los martirios para meter miedo, los vieron entre 3, 4 20 y a veces 30.000 personas. (p. 8) lo cual no deja duda. Muchos testigos conocían a los mártires, los habían oído en la cárcel o tenían cartas suyas y recogieron reliquias: Si recte ergo res inspiciatur, ista facti notorietas et publica vox et fama aequivalet omnino testimonio de auditu a videntibus.

18 Ejemplo el testigo XIV de Manila sobre el primer martirio. Estaba en Nagasaki a 4 millas de donde mataron a fray Pedro de la Asunción y el P. Gio. Battista de Tavora, enseguida llegaron naves contándolo: e cosí fu cosa molto publica, e saputa in tutto il regno del Giappone; ed esso lo tiene per cosa cosi certa, come se l'avesse vista con gli occhi. Summ. magn. p. 379. Lo mismo el testigo XVII.

19 Además no se ha interrumpido la tradición-fama (p. 9) lo que da certeza moral. Se confirma por el hecho de la beatificación de 26 por Urbano VIII en 1627 y su canonización en 1862 por Pío IX. ¿No habrá de creerse a los testigos de este segundo proceso si se creyó a los del primero?

20 Además hay cartas que testimonian vel de incredibili animi ardore ac laetitia, qua mortem inter acerbissima supplicia exoptabant. Que son prueba lo afirman los santos padres sobre Perpetua y Felicidad.

21 Además hay informes de autoridades religiosas sobre P. Carolus Spinula, P. Camillus Constanzo, P. Sebastianus Viera, Fr. Alphonsus de Mena, Fr. Alphonsus Navarrete y otros.

22 Las actas de mártires fueron suficientes en la antigüedad y también para los mártires de China y Corea (Gregorio XVI y Pío IX).

23 Tras estas pruebas genéricas vayamos a las personales.

Art. 4 El primer martirio

24 El 22 de mayo de 1617 mataron a Fr. Petrus ab Assumptione, orden menor s. Francisco "hombre apostólico, de virtudes eximias, obras de penitencia y sumamente adicto a la oración, que se dedicó durante muchos años a la predicación evangélica en Japón con ingente fruto en las almas.

25 El otro sacerdote es Joannes Baptista Machado o de Tavora, jesuita, noble natural de Azores, pidió en 1609 ir a Japón por deseo de ser mártir, trabajó día y noche, predicando en diversos reinos, conduciendo a muchos infieles a la verdadera fe.

26 Ambos capturados en 1617, conducidos y encarcelados en Omura. Incredibili animi laetitia exultantes, sese mutuis colloquiis ad Martyrium accendebant, et christianos ad constantiam hortabandtur. Ibi etiam P. Tavora Gubernatorem Vomurensem ad fidem adduxit. Tandem ad necem damnati cum ad supplicii locum pervenissent, se invicem amplexati sunt, et Jesu et Mariae nomina ingeminantes, caput carnifici tradiderunt, in- (p. 11) spectante infinita gentilium et christianorum multitudine.

27 No se pueden probar virtudes y martirio de visu, por lo que el promotor de la Fe y los consultores pensaron que no consta el martirio, pero el Papa no confirmó esto.

28 Tras los decretos de Benedicto XIV, sobran las pruebas. Hay dos testigos de visu, uno el IX de Manila, sobre el que no cabe dudar: Che questo testimonio li vide decollare, o tagliar la testa... e vide coi suoi occhi mettere i corpi dei detti Padri e la testa in una cassa ecc. El testigo VIII dice que tocó los cuerpos pero no está claro si vio el martirio; era japonés y vivía allí. Los cuerpos se retiraron para evitar su veneración, luego si los tocó está claro que también lo vio.

29 Otros 5 testigos de auditu de testigos, 20 de notorietate: si estos bastarían, cuanto más habiendo 2 de visu.

(p. 12) 30 Hay tres cartas de Tavora desde la cárcel, una poco antes de morir in quibus magnam animi alacritatem ac desiderium exponit fundendi sanguinem pro Christo.

31 Dos relaciones escritas en Japón. Una del futuro mártir Fr. Alfonso de Mena, otra de Camillo Constanzo, esta la leyó Leone Tanaca, compañero de los mártires y presente en el martirio.

Art. 5: El segundo martirio

32 1 de junio de 1617, otros tres decapitados en Omura: Alfonso Navarrete, vicario dominico y noble vallisoletano, que por celo de las almas llegó a Japón en 1611, donde fundó la Confraternidad de la Caridad para niños abandonados junto con el franciscano Apollinare Franco y el agustino Ferdinando de S. José. Sabedor del martirio de los 2 anteriores, consultó con otros religiosos et caelesti revelatione confortatus fue con Ferdinando de S. José a Omura para confirmar en la fe a los cristianos cuyo ánimo había decaído por miedo a la persecución.

33 Capturados, coincidieron en la cárcel con el japonés Leo Tanaca, varón de virtudes eximias que desde hacía muchos años era catequista con los jesuitas, lo capturaron con Tavora, cui operam ad extremum usque spiritum navavit, quamvis daretur facultas fugae, mori maluit, quam Christi cultum vel in speciem abiicere.

34 "Multados" con pena de muerte, (p. 13) los mandaron a una isla desierta. Ibi flexis genibus et dextera manu Crucifixi imaginem, laeva autem cercum accensum cum rosario tenentes, exosculato prius gladio, quo erant plectendi, feralem ictum impavidi et prae laetitia gestientes susceperunt.

35 Cuatro testigos de visu, 14 de auditu, 20 de publica voce et fama. Navarrete escribió carta antes, hay relaciones de Alfonso de Mena y Francisco Morales, Camillo Constanzo y Fr. Didaco de Collado.

Art. 6: Tercer martirio

36 Ejecutaban también a familiares y hospedadores. 1 octubre 1617 decapitados en Nagasaki los japoneses cristianos y hospedadores de frailes "ambo spectatae virtutes" Gaspar Ficoyoro (hospedó a Navarrete y era de la cofradía del Rosario) y Andrés Foxida (este seminarista de jesuitas, hospedó a Ferdinando).

37 Cuatro testigos de visu, uno de certa scientia y dos de publica voce, hay relato de Alfonso de Mena.

Art. 7: Cuarto martirio

38 Fray Juan (p. 14) de Santa Marta, español y comisario franciscano en Japón. 16 agosto 1618 in Urbe Meacensi (Kyoto)